We leven in een dikke laag van mist

Waar kun je je nog op beroepen. Wat kun je nog wel zeggen en tegen wie. Dit is de realiteit en de werkelijkheid die verdoezeld wordt door een dikke laag van mist. Van insinuaties, smerige woordspelletjes en leugens. De mist is de angst waar menig in vertoeft. En iedereen probeert aan de kant te zetten. Door voor elkaar te weten wat goed is. Elkaar te dwingen ergens toe. Te overtuigen van zijn of haar gelijk. We zijn onszelf volledig kwijt. 

Kijken voorbij de mist

Gelukkig gaan steeds meer mensen kijken voorbij de mist. Die beginnen zichzelf weer te ontdekken en te zien. Het geloof en vertrouwen in zichzelf komt weer naar boven. Die zien dat we zijn overgeleverd aan de goden, die met hun macht ons aan een touwtje laten bungelen. Die precies weten wat ze doen. Waardoor wij in volledige verwarring geraken. Ze weten dat de mens meegaand is, van nature goed en begripvol. Daar wordt op grote schaal misbruik van gemaakt. Daarvoor moet die dikke laag van mist aanwezig zijn, zodat je de manipulatie, het bewerken van het brein niet in de gaten hebt. Je wordt weggehaald bij je hart, om je volledig over te geven aan. Het is inmiddels zover gegaan, dat niemand meer weet wat nog de waarheid is. Toch komen er steeds meer achter, dat er iets niet klopt. Hun hart begint te rammelen en vraagt om aandacht.

Als de mist optrekt

Als de mist optrekt gaan we de puinhopen zien. Gaan we de menselijke kant zien, wat dit alles met ons heeft gedaan. Gaan we inzien wat het ons heeft gekost. Aan geld dat over de balk is gesmeten. Ons geld. Maar ook wat het ons als mens te niet heeft gedaan. Hoe beslissingen genomen zijn, die niets met ons welzijn te maken hebben gehad. Hoe of we belazerd zijn. De insinuaties die uitgesproken zijn. Hoe gemeen deze waren. De spelletjes die zijn gespeeld met mensenlevens. Ja, er is absoluut iets aan de hand. Het had getuigd van moed en kracht als er gekozen was om de mens te vertegenwoordigen in plaats van de macht. 

Verbinding met onszelf herstellen

Het moeilijkste zal zijn om te vergeven, los te laten, maar ook de verbinding te herstellen met onszelf. We zijn vervreemd van alles wat ons mens maakt. Een aanraking, een knuffel, een lach, intimiteit, spontaniteit, enthousiasme, positiviteit.  We zullen het ons weer eigen moeten gaan maken. Dat kost tijd.

Van één ding ben ik inmiddels overtuigd. We komen er samen krachtiger uit. Niet sterker. Krachtiger. We gaan nadat de mist is opgetrokken meer luisteren naar ons eigen hart en daarnaar handelen. Op vertrouwen en in geloven. In plaats van een ander te vertrouwen en te geloven. Elke mist brengt altijd daarna iets moois te weeg.