Mens zijn, is tegenwoordig een dagtaak op zich.
Kan ik daar voor betaald krijgen? Ik weet niet hoe het jullie vergaat, mij bekruipt zo langzamerhand het gevoel, dat mens zijn in deze wereld, een dagtaak op zich aan het worden is. Jezelf staande houden in een wereld waarin zo ongelooflijk veel gebeurd, waarbij beïnvloeding op de loer ligt. Waar we met cijfers worden bekogeld, met meningen over en weer. Overspoeld worden met nieuws. Wat wel goed is, wat niet. Wat je zeker moet laten. Daarbij de dingen die in je eigen leven spelen en gedaan moeten worden. Daarbij de beelden van grote groepen die op de vuist gaan. Kan ik ook salaris krijgen om mens te zijn, het is tegenwoordig een dagtaak op zich.
Mens zijn, mag het alstublieft
Mogen we weer mens zijn, alstublieft. Een mens die niet door Jan en alleman iets wijs wordt gemaakt. Die niet op zijn tellen hoeft te passen, als je iets schrijft of zegt. Die gewoon naar buiten kan, zonder boos aangekeken te worden door een schichtig ander mens. Die niet na hoeft te denken hoe en wanneer je boodschappen moet doen.
Die niets mag vergeten, die in een perfect plaatje moet passen. Die overstemd wordt om vooral dingen te doen, die tegen al je gevoel indruist. Kan ik een salaris krijgen om mens te zijn, het is tegenwoordig een dagtaak op zich. Ik moet mij de hele dag wapenen tegen alles van buitenaf. Er is geen ontkomen meer aan.
Ik weet het, ik hoef niets
Ik ben niet gek hoor, ik weet het heus wel, ik hoef niets. Maar ondertussen. Voel ik dat ik in een hoek wordt gedrukt, waar ik niet het mens kan zijn, zoals ik mij zou willen voelen. Word er toch wel stilletjes een heleboel verwacht van mij, waar ik aan moet voldoen. Ik vind dat daar wel een beloning tegenover mag staan, een salaris, omdat mens zijn tegenwoordig een dagtaak geworden is. Ik moet luisteren, ik moet nadenken, ik moet beslissen, ik word overstelpt door mensen die mij iets willen wijsmaken. Ik moet onderscheid maken tussen wacht echt is en wat nep. Dit is een dagtaak geworden. Ik dacht dat ik mens was. Ik weet het, ik hoef niets, maar ondertussen voel ik dat de druk wordt opgevoerd. Dat ik, al zat ik op een onbewoond eiland, met een hoofd vol rommel zit.
Laten we weer mens worden
Wat zou het fijn zijn als we weer mens kunnen zijn, die niet bij elke stap moeten nadenken of die wel juist is, binnen de lijntjes is. Die niet zo massaal beïnvloed wordt. Laten we weer mens worden. Het kan, het is ook heel simpel. Als we stoppen met datgene wat we nieuws noemen, niet meer zo te publiceren. Dat het nieuws objectief gaat worden gebracht, waarin feiten worden neergezet. Dan worden we weer mens. Ik vond het nieuws uit de VS van de week een verademing. Eigenlijk eens iets anders, dacht ik stiekem. Want ja, ze kijken en luisteren mee. Niet dat ik het juist vindt, wat er gebeurt. Ik voelde dat ik even mens was, er was nieuws.
Ik vind dat ieder mens een salaris verdiend
Geen idee wie het zou moeten betalen hoor, maar ik vind dat ieder mens een salaris verdien en waarom? Omdat we allemaal zo hard ons best moeten doen om gewoon mens te zijn. We moeten de hele dag stevig in onze schoenen staan. Er voor zorgen dat we paraat staan. Niet in aanraking komen met een onbekende vijand. Waarbij we overgoten worden met informatie.
Mens zijn, het is tegenwoordig een dagtaak op zich. Gewoon mens zijn, zonder beïnvloeding, want die is zo groot, dat ik nu geen mens kan zijn, zoals een mens hoort te zijn.
