Niemand ligt al piekerend in zijn wiegje. Piekeraars worden gemaakt...
Het ligt zo lief in het wiegje. Net geboren en al zo tevreden liggen te slapen. Het geluk niet op kunnen. Het kleintje is zich nog nergens van bewust, met een oerkracht ter wereld gekomen en wordt overladen met liefde. Het kent geen angst, het kent alleen kracht, de kracht waarmee het geboren is, de kracht die staat voor de liefde. De liefde voorzichzelf en anderen. Dat straalt het uit. Woorden schieten te kort om dit gevoel te beschrijven. Elk wezen dat geboren wordt heeft een eigen willetje, de genen bepalen hoe of het in elkaar steekt. Lief, zachtaardig, hooggevoelig.
Vanaf het moment van geboorte worden indrukken opgedaan, woorden komen binnen, geluiden worden opgepikt. De manier waarop met de kleine wordt omgegaan, bepaalt veel. Zoveel dat de kleine kan uitgroeien tot een krachtige volwassene of een ansgtig persoontje, die zichzelf niet accepteert, weinig tot geen zelfvertrouwen kent en al snel in de modus gaat staan van, laat ik mij maar niet al te veel op de voorgrond zetten, want ik merk dat als ik dat doe, ik op mijn donder krijg. Het kleintje denkt, als ik nu maar veel aandacht vraag, dan gebeurt er wel iets, dus als dat de weg is, om gezien te worden, moet ik dat maar blijven doen. Dit alles gaat onbewust. Het kan ook zijn dat de kleine merkt dat er weinig tot geen aandacht voor hem is en zich steeds meer en meer laat gelden, want als die doorkrijgt dat dit wel werkt, dan blijf je dit uiteraard doen. De angst begint de boventoon te voeren. En vanuit de angst ontwikkelen we een piekerverslaving.
De omgeving, de mensen om je heen bepalen voor een heel groot gedeelte hoe of jij je volwassentijd gaat doorbrengen. Hier is geen ontkomen aan. Heb je in je jongste jeugd moeten vechten voor je plekje, om gezien, gehoord te worden, blijf je dat als volwassene ook doen. Heb je als kind al veel meegemaakt, je veel zorgen moeten maken, neem je dat mee naar je volwassen leven. De piekerverslaving is een feit.
Doordat je je veel zorgen maakt, ga je, zonder dat je het in de gaten hebt, piekeren. Piekeren is dus aangeleerd, want geen enkel kind dat geboren wordt is een piekeraar. Piekeren kan zo'n gewoonte worden, dat het een verslaving wordt. Je maakt je bij voorbaat al zorgen over iets wat er nog niet is, maar zou kunnen gebeuren. Je maakt je zorgen of je partner wel bij je blijft. Je maakt je zorgen dat je kinderen niets overkomt, je maakt je zorgen of je je baan wel zal behouden. Je hoofd zit vol met zorgen en piekert er lustig op los. Het sluipt er in, je niet bewust wat je jezelf aandoet.
Dit wetende, dat je piekeren aanleert, kun je er dus ook mee stoppen, het afleren. Maar dat is moeilijk zeg. Ja, afkomen van een verslaving is moeilijk. Net zo moeilijk, als een verslaving aan drank, drugs, eten. Een verslaving ontstaat door angst. Piekeren onstaat dus ook door angst. Angst ondermijnt je zelfvertrouwen. Door geen zelfvertrouwen te hebben kun je een verslaving ontwikkelen.
Hoe kun je afkomen van de piekerverslaving? Door de LoZ methode toe te passen. Klik hier voor de LoZ methode